Ja, het is wel even wennen zo'n wajang schimmenspel wanneer je dat voor de eerst keer ziet. De maat van het theatertje is wel bekend van schaduw-poppenspel theaters in Europa. De ouverture, voor dat het spel op gang komt duurt wel wat lang en eerlijk gezegd ergerde ik me een beetje aan de vlekjes die op het schaduwscherm zaten. Maar toen de vaart er eenmaal inzat, begon ik steeds beter de fascinatie van de Indonesische volkeren te zien voor deze vorm van theater, of zou je zelf 'televisie' moeten zeggen? Natuurlijk is het verhaal niet altijd makkelijk te volgen (in welke taal eigenlijk?), zeker ook niet, wanneer ineens er een beetje Engels als intermezzo te beluisteren valt, duidelijk om de toeristen te 'bedienen'. Het mooiste was voor mij echter na afloop, de kijk die ons gegund werd achter het schaduwscherm, waar en hoe de spelers in kleermakerszit de enorme hoeveelheid poppen hanteren en de geluiden/muziek gemaakt wordt. Toevallig, en niet een onderdeel van de voorstelling, was dat we de eigenaresse Oka Kartini zelf, een mooie oude Balinese vrouw, tegen het lijf liepen.